STUDIO56-Kijk op Landschap-Dijktempel
De Dijktempel op de Friese Waddenzeekustdijk bij Marrum
De Dijktempel van Marrum, al van verre is het bouwwerk op de dijk te zien
Een tempel op een dijk. Dat maakt nieuwsgierig. Wat doet zoiets hier? Wie heeft het bedacht en het er neer gezet en wat is de functie van het bouwwerk? Is het een bedevaartsoord of wordt hier misschien Neptunus bezworen?
De plaquette onder de tempel schept duidelijkheid. Niks geen tempel! Tussen 1963 en 1993 is hier 66 kilometer dijk op deltahoogte gebracht. Ter afsluiting van het project is dit monument geplaatst en door de toenmalige commissaris van de Koningin dhr. Wiegel onthuld.
De ‘tempel’ bij Marrum is een deel van de dijk dat is opgetild op pilaren. Vandaar dat het dak bedekt is met gras. .
Deze eyecatcher is gemaakt door de Akkrumse kunstenaar Ids Willemsma, waarvan meer objecten in Friesland staan, zoals een groot metalen oog bij Spannenburg.
STUDIO56-Kunst in de openbare ruimte-Gedenkteken Vasalis
Vijf betonnen balken
Op een plateau van gras
Op de langste
En laagste balk
Liggen veldkeien
Met letters
Die de volgende tekst vormen:
IK DROOMDE
DAT IK LAMGZAAM LEEFDE
LANGZAMER DAN DE OUDSTE STEEN
M. Vasalis
Kunstenaar: Erick Ch.M. de Lyon(Den Haag 1954), http://www.rkd.nl/rkddb/(S(t4gnfiykjb3fq2b5byinydyd))/detail.aspx
Locatie: Mensingahoeve, Roden
STUDIO 56-Kunst in de openbare ruimte-Vasalis
Op het landgoed Havezathe Mensinge in Roden in Drenthe heeft kunstenaar Erick de Lyon een kunstwerk/gedenkteken gemaakt voor dichteres Vasalis.
De stenen vormen samen de eerste regels van het gedicht “Tijd” van Vasalis:
Ik droomde dat ik langzaam leefde
langzamer dan de oudste steen….
Een detail van het kunstwerk:
De tekst van het hele gedicht:
Ik droomde, dat ik langzaam leefde ….
langzamer dan de oudste steen.
Het was verschrikkelijk: om mij heen
schoot alles op, schokte of beefde,
wat stil lijkt. ‘k Zag de drang waarmee
de bomen zich uit de aarde wrongen
terwijl ze hees en hortend zongen;
terwijl de jaargetijden vlogen
verkleurende als regenbogen …..
Ik zag de tremor van de zee,
zijn zwellen en weer haastig slinken,
zoals een grote keel kan drinken.
En dag en nacht van korte duur
vlammen en doven: flakkrend vuur.
De wanhoop en welsprekendheid
in de gebaren van de dingen,
die anders star zijn, en hun dringen,
hun ademloze, wrede strijd ….
Hoe kón ik dat niet eerder weten,
niet beter zien in vroeger tijd ?
Hoe moet ik het weer ooit vergeten ?
Uit: Parken en woestijnen.
© Amsterdam 1940.
FOTOGRAFIE EN DESIGN STUDIO 56 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.