STUDIO56-Parijs-Vervolg
Le passe-Muraille
Place Marcel-Aymé
Montmartre
Parijs
Sculpteur: Jean Marais
Naar een verhaal van Marcel Aymé gepubliceerd in 1943.
Het beeld stelt de keurige man Dutilleul voor, die de bijzondere eigenschap had dat hij zonder kleerscheuren door muren kon lopen. Op een dag verliest hij echter deze gave en komt hij vast te zitten in een muur.
STUDIO56-Kunst in de Openbare ruimte
” De Gebroken Lijn”
Kunstenaar: Erik Alkema(Groningen, 1974)
Locatie: Drentse Mondenweg, Nieuw-Buinen(Dr.)
Doel: uitzoeken wat het betekent om je verbonden te voelen met een plek en iets voor de omgeving organiseren met kunst als bindende factor.
Erik Alkema:”Wat meespeelde was dat mijn opa in Nieuw-Buinen is geboren, in een plaggenhut; iets waar ik nauwelijks vanaf wist. Ik ben in Groningen opgegroeid, een stad die veel rijkdom aan de Veenkoloniën heeft te danken, maar op school leerde ik daar niets over. Vrienden in Amsterdam bleken niet eens te weten waar de Veenkoloniën liggen.”
Gaandeweg ontstond een beeld van een gebied dat worstelt met de komst van windmolens en krimp. Waar mensen zich niet gehoord voelen en denken dat ze benadeeld worden.
Erik Alkema:”Er bestaat een idee dat vroeger alles beter was. Het klopt dat bijna alle winkels zijn verdwenen. Vroeger hield de middenstand de middenstand in stand. Maar dat de cafés zijn gesloten, is natuurlijk jammer voor de onderlinge verbondenheid.”
Om in beleidstermen te spreken: de sociale cohesie in de Veenkoloniën zou beter kunnen. Dat is niet makkelijk, constateert Alkema. “Er bestaat rivaliteit tussen de dorpen. Mensen praten op verdedigende toon: het is daar misschien wel gezelliger, maar zij wonen nu eenmaal hier. Tegelijkertijd zijn mensen trots op de geschiedenis van hun plek. Over ieder dorp is wel een boek verschenen, waarin met veel bewondering over het verleden wordt geschreven. Het idee dat dit gebied door mensen is afgegraven, met hun blote handen – dat heeft iets heroïsch.”
Er worden veel plannen gemaakt en subsidies verstrekt voor de Veenkoloniën, weet Alkema. “Philips kwam vanwege de subsidie naar Stadskanaal. Nu weer die windmolens. Niemand die precies weet hoe het zit, wat er gaat gebeuren, hoeveel en hoe groot, en met welke gevolgen. En alles gaat over de hoofden van de mensen heen.”
“De gebroken lijn” werd destijds betaald met geld voor de herinrichting van het landschap, een mooie regeling. Maar de bevolking is nooit bij het kunstwerk betrokken geweest.
“De gebroken lijn” is heden ten dage zowel een stopplek voor fietsers als een plashalte voor automobilisten.
Info: Internet
STUDIO56-Kunst in de openbare ruimte-vervolg
Project”Kunst in de wei”-Zeegse(dr.)
Een weitje vol met “kunstzinnige voorwerpen”, midden in de Drentsche natuur.
Kunst of geen kunst?
Op het informatiebord staat de volgende tekst:
…..:Kunst is een product van de zintuigen en de interpretatie daarvan door ons brein…..”………
Ik laat het over aan de toeschouwer:
STUDIO56-Kunst in de openbare ruimte-Olifantenparade Emmen
In 2010 organiseerde Noorderdierenpark Emmen haar 75-jarig bestaan. In het kader daarvan werd een olifantenparade gehouden, die heel indrukwekkend was… er waren heel mooie exemplaren te zien, waarvan ik hier ook wel foto’s heb laten zien, maar de details op de kunstolifanten waren soms ook heel indrukwekkend….
Een detail in zwart-wit:
STUDIO 56-Kunst in de openbare ruimte-Vasalis
Op het landgoed Havezathe Mensinge in Roden in Drenthe heeft kunstenaar Erick de Lyon een kunstwerk/gedenkteken gemaakt voor dichteres Vasalis.
De stenen vormen samen de eerste regels van het gedicht “Tijd” van Vasalis:
Ik droomde dat ik langzaam leefde
langzamer dan de oudste steen….
Een detail van het kunstwerk:
De tekst van het hele gedicht:
Ik droomde, dat ik langzaam leefde ….
langzamer dan de oudste steen.
Het was verschrikkelijk: om mij heen
schoot alles op, schokte of beefde,
wat stil lijkt. ‘k Zag de drang waarmee
de bomen zich uit de aarde wrongen
terwijl ze hees en hortend zongen;
terwijl de jaargetijden vlogen
verkleurende als regenbogen …..
Ik zag de tremor van de zee,
zijn zwellen en weer haastig slinken,
zoals een grote keel kan drinken.
En dag en nacht van korte duur
vlammen en doven: flakkrend vuur.
De wanhoop en welsprekendheid
in de gebaren van de dingen,
die anders star zijn, en hun dringen,
hun ademloze, wrede strijd ….
Hoe kón ik dat niet eerder weten,
niet beter zien in vroeger tijd ?
Hoe moet ik het weer ooit vergeten ?
Uit: Parken en woestijnen.
© Amsterdam 1940.
FOTOGRAFIE EN DESIGN STUDIO 56 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.